Ina

Siya ay magaling para sa akin. Siya ang dahilan na nandito na ako sa mundo. Siya ay matalino. Masayahin. Malakas.

Hindi siya na babae, na palaging ipakita ang kanyang mga damdamin. Palagi siyang nagtatrabaho, umaga hanggang gabi. Wala akong makitang pagod sa kanyang mata. Gusto niya meron akong masayang kinabukasan. Walang problema sa tabi nakin habang hinarap na nakin ang kinabukasan.

Iba ang kanyang mga paraan pagiging ina sa akin. Sa ibang tao, ang kanilang ina ay palaging sinusundo mula sa paaralan, lumuluto ng  almusal, tanghalian at hapunan, tumulong sa mga takdang aralin. Pero sa akin, si Mama, nandoon lang siya sa trabaho. Meron din siya mga panahon na nandito siya sa tabi nakin, pero palagi ako nasa kamay ng aking mga yaya. Naintindihan ko na maraming mga papel nasa kamay niya, maraming responsibilidad. Kahit Sabado at Linggo, ang compyuter lang ang kanyang hinaharap.

Maraming mga problema ang kanyang hinaharap at kinaya niya ng mag-isa. Gusto ko lang makahinga siya sa trabaho muna. Pero walang rason sa kanya na maghinga siya muna. Mayroon din mga panahon na nakahinga siya pero maliit lang ang oras iyon.

Pero iyan talaga ang ina nakin. Walang pagod pagdating sa akin. Gusto ko na mayroon siyang oras para sa sarili at sa amin ni Papa. Pero alam ko na mayroon siya talagang oras para sa kanyang pamilya, hindi lang yata nakin nakita.

Mahal talaga nakin si Mama kahit minsan na kami magkita. Kahit magalit ako sa kanya o siya magalit sa akin. Magpatawad kami sa isa't isa at tumatawa.

Ito na ang aking mga salita para kang Mama. Alam ko, sumisikap siya para abutin ang mga gusto ko. Pero gusto ko lang, may oras siya para sa kanya, iyan lang.

So Mama. Huwag palagi tumitingin sa kompyuter ha? Kay kung gusto mo na masaya ako, ang gusto ko na masaya ka na walang problema sa loob ng utak mo.